Мөнәфирә апа Мансуровага сугыш башланганда 13 яшь кенә була. Ләкин ул әтисен сугышка озатканнарын бүгенгедәй хәтерли.

Кечкенәдән үк басуда, ындыр табагында hәм башка күп эшләрдә өлкәннәр белән янәшә торып эшләгән. Бераз үсә төшкәч, үсмер кызга фермада эшләүне ышанып тапшыралар.

Мәктәптә белем алыр урынына, ул фронтка сугышчылар өчен җылы кием-салым, азык-төлек әзерләп җибәрүдә булышкан.

Тылда калган хатын-кызлар, балалар hәм үсмерләр җилкәсенә нинди генә авырлыклар төшмәгән? Алар фронтка киткән ирләрен, әтиләрен, абыйларын, улларын алыштырып көнне төнгә ялгап колхозда эшлиләр. Болар бары да фронт өчен, Җиңү өчен, киткәннәр тизрәк әйләнеп кайтсын өчен эшләнә. Шушы бер уй, бер максат бар авырлыкны, мохтаҗлыкны кичерергә көч бирә.